Kongres wiedeński i podjęte przez jego uczestników decyzje oraz podpisanie Świętego Przymierza przez większość państw europejskich miały zabezpieczyć trwałość starego porządku – porządku obalonego przez rewolucję francuską i odrodzonego po klęsce Napoleona. Do władzy powrócili monarchowie, którzy wprawdzie nadawali konstytucje, ale mimo wszystko dzierżyli silnie władzę i nie respektowali praw innych grup społecznych niż tylko arystokracja czy bogate ziemiaństwo. Oprócz tego narody, które w epoce napoleońskiej albo uzyskały jakąś formę państwa (choćby Księstwo Warszawskie), albo zostały zjednoczone przez cesarza Francuzów (jak Włosi czy Niemcy), podjęły w okresie powiedeńskim walkę o zmianę kongresowych postanowień.

Długi okres pokoju między mocarstwami w pierwszej połowie XIX w. paradoksalnie wypełniony był rewoltami wewnętrznymi w poszczególnych krajach. Ich kulminację stanowiła Wiosna Ludów, czyli seria wystąpień, które ogarnęły niemal cały kontynent europejski w latach 1848–1849.