Mikołaj Sęp Szarzyński swoje wyobrażenia na temat człowieczeństwa opierał przede wszystkim na Biblii. W Piśmie Świętym określa się człowieka jako koronę stworzenia. W biblijnych księgach takiemu postrzeganiu ludzi towarzyszy przekonanie, że egzystencja ziemska to marność, a jedną z głównych cech naszej natury jest skłonność do grzechu. Jak pogodzić tak odmienne opinie dotyczące człowieka? I jakie konsekwencje mogą wynikać z – wydawałoby się: niemożliwej do pogodzenia – typowej dla istoty ludzkiej, niespójności, polegającej na przeznaczeniu do panowania nad całym światem przy jednoczesnej predylekcji potomków Adama i Ewy do czynienia zła?  Temu paradoksowi niemal wszystkie swoje sonety poświęcił Mikołaj Sęp Szarzyński.