Transformacja ustrojowa polskiego państwa zapoczątkowana w 1989 r. to proces niezwykle złożony. Z politycznego punktu widzenia dotyczyła ona przejścia od systemu komunistycznego o cechach totalitarnych i autorytarnych do demokracji. Pod względem ekonomicznym transformacja polegała na odejściu od gospodarki centralnie planowanej w kierunku wolnego rynku. Przemiany w obu tych obszarach rodziły wiele trudności natury prawnej i organizacyjnej, a oprócz oczywistych korzyści, niosły ze sobą również określone koszty. Dokonanie koniecznych zmian polegało jednak przede wszystkim na dostosowaniu obowiązującego prawa i zmianie struktury własności, co osiągnąć można było stosunkowo szybko, choć nie bez pewnych przeszkód.

Najtrudniejszym obszarem transformacji ustrojowej były przemiany w obszarze społecznym – odejście od biernego, podporządkowanego władzy społeczeństwa homo sovieticus i budowanie niezbędnego dla poprawnego funkcjonowania systemu demokratycznego społeczeństwa obywatelskiego. Takie przejście wymagało zmiany mentalności polskiego społeczeństwa, a tę zmienia się niezwykle trudno i powoli.

Od 1989 r. minęło już ponad trzydzieści lat, w nowej rzeczywistości zdążyło urodzić się, wychować i osiągnąć dorosłość już całe pokolenie. W tym czasie wielu członków naszego społeczeństwa doskonale odnalazło się w nowej rzeczywistości. Są jednak i tacy, którzy wciąż zmagają się z codziennością funkcjonowania w demokratycznym państwie. Dotyczy to także ludzi młodych, którzy komunizmu nie pamiętają w ogóle, a swoiste niedostosowanie do nowych warunków „dziedziczą” po wychowujących ich rodzicach. O nich właśnie jest ten rozdział.