W czasie, gdy w filozofii uprawianej w Europie kontynentalnej powstawały wielkie systemy metafizyczne, na wyspach brytyjskich kultywowano – trwającą właściwie od średniowiecza – tradycję prowadzenia rozważań filozoficznych w bliskim związku z potocznym myśleniem zdroworozsądkowym i z praktycznymi potrzebami życiowymi. Nie oznaczało to ignorowania ważnych problemów filozoficznych, ale stanowiło próbę rozwiązywania tych zagadnień przez zwrócenie się ku najzwyklejszemu źródłu wiedzy, jakim jest doświadczenie zmysłowe. Taką postawę myślową prezentował chociażby Francis Bacon (1561–1626). Nieco później, bo w drugiej połowie XVII wieku, zaczęła wyraźnie się kształtować odrębna od kontynentalnej linia rozwoju filozofii nowożytnej, zwana empiryzmem brytyjskim. Linię tę, prowadzącą aż do rozkwitu w połowie XVIII wieku formacji filozoficznej zwanej oświeceniem, wyznaczają nazwiska takich myślicieli jak John Locke, George Berkeley i David Hume.