Gdy 1 września 1939 r. Niemcy zaatakowali Polskę, Polacy liczyli, że będą w stanie utrzymać się i wiązać siły III Rzeszy do czasu, aż Wielka Brytania i Francja – zgodnie z podpisanymi umowami sojuszniczymi – zaangażują się militarnie w konflikt i zadadzą Niemcom bolesne straty na froncie zachodnim. Tymczasem do tego nie doszło. Od 3 września 1939 r. do 9 kwietnia 1940 r. na Zachodzie trwała wojna, którą Polacy nazywali „dziwną wojną”, Francuzi – „zabawną wojną” (franc. drôle de guerre), Niemcy – „wojną siedzącą” (niem. Sitzkrieg), a Anglicy – „udawaną” (ang. phoney war), ponieważ nie toczono tam praktycznie żadnych działań wojennych.

Być może angielscy i francuscy dowódcy, podejmując 12 września 1939 r. podczas tajnej konferencji w Abbeville decyzję, że nie rozpoczną obiecanych Polsce działań zbrojnych na froncie zachodnim, mieli nadzieję na odsunięcie w czasie konieczności konfrontacji z armią niemiecką. Jednak III Rzesza nie marnowała podarowanych miesięcy – okres „dziwnej wojny” wykorzystała z powodzeniem do przygotowania ofensywy na Zachodzie.