W wyniku podbojów cały obszar kultury łacińskiej – z wyjątkiem Irlandii, Brytanii i Asturii – znalazł się pod rządami Karola. W przekonaniu ówczesnych intelektualistów, dzięki wspaniałym sukcesom króla Franków i sprawowaniu przez niego władzy nad Kościołem odradzało się starożytne Imperium Romanum, a Karol przypominał wielkich antycznych cesarzy chrześcijańskich – Konstantyna i Teodozjusza. Oni także pod swoim panowaniem jednoczyli zdecydowaną większość chrześcijan. Ostatecznie potwierdziła te przekonania koronacja Karola Wielkiego na cesarza rzymskiego, której dokonał papież Leon III w Rzymie 25 grudnia 800 roku. Wywołała ona ostry spór z cesarstwem wschodnim. Bizantyńczycy uważali się za jedynych prawdziwych Rzymian, a Karola i mieszkańców Zachodu mieli za barbarzyńców. Dopiero gdy Frankowie zdobyli Wenecję, cesarz z Konstantynopola w zamian za jej zwrot zgodził się uznać tytuł cesarski Karola.