Kazimierz Wyka Legenda i prawda „Wesela"

Wesele nie tylko szarpnęło publicznością premierową, ale do jesieni 1901 r. cieszyło się na scenie krakowskiej niezwykłym, jak na owe czasy, powodzeniem wśród zwykłej publiczności. W teatrze, gdzie normalnie co tydzień szła premiera, a przeciętna repertuaru wynosiła 3 do 5 spektakli, 17 X 1911 r. odbyło się jego setne przedstawienie, w samym zaś roku 1901 odegrano Wesele około 30 razy, później przeważnie na niedzielnych popołudniówkach. Taką obecnością w repertuarze świadczył dramat Wyspiańskiego o tym, że bywał grany dla publiczności przyjeżdżającej na świąteczny dzień do Krakowa, by oglądać słynne widowisko, tak jak ogląda się w tym mieście Wawel i Sukiennice. I gest, który wyszedł właśnie z tych kół zwykłych widzów galicyjskich – na pewno inteligentów, urzędników, nauczycieli, koncypientów adwokackich, studentów – bo któż wówczas z Wadowic czy Tarnowa przyjeżdżał do teatru – gest ten jest wymowniejszy dla przyjęcia Wesela od fachowych głosów krytycznych witających nowego wieszcza. Oto na jednym z pierwszych przedstawień wręczono poecie wieniec z napisem 44. Przepowiedziany przez Mickiewicza mąż 44 wcielił się w pisarza.

W Źródło: Kazimierz Wyka, Legenda i prawda „Wesela", Kraków 1950, s. 7.