– pisał Stanisław Grochowiak w wierszu Nieśmiertelność (tom Haiku‑Images, 1978). Pozorna sprzeczność tego stwierdzenia dowodzi, że człowiek skrywa w sobie odwieczny lęk przed śmiercią. Przemijanie jest bowiem tajemnicą, której nie można rozwikłać nawet dzięki najnowszym zdobyczom medycyny. Mierzono się z nią od początków ludzkości. W średniowieczu pomagało ludziom alegoryczne wyobrażenie śmierci na przykład jako kobiety z kosą, która zaprasza do ostatniego tańca. O umieraniu i wiążącym się z nim rozkładzie ciała człowieka można – paradoksalnie – pisać w piękny sposób. Taką konwencję przyjmuje Grochowiak w wierszu Rozbieranie do snu.