Choć Francja wypowiedziała formalnie wojnę Niemcom 3 września 1939 r., to przez pierwszych kilka miesięcy praktycznie pozostawała bezczynna wobec działań wojsk hitlerowskich. Toczyła „dziwną wojnę”, którą Niemcy nazwali Sitzkrieg, czyli „wojną na siedząco”, w przeciwieństwie do prowadzonej przez nich wojny błyskawicznej (po niemiecku Blitzkrieg). Wiosną 1940 r. na czele rządu francuskiego stanął Paul Reynauld, zwolennik bardziej stanowczego kursu wobec Niemiec. Jednakże Francuzi wciąż opierali swoje plany obronne przede wszystkim na sile wybudowanej w połowie lat 30. linii Maginota, czyli potężnym systemie umocnień w Alzacji i Lotaryngii. Francuzi nie brali przy tym pod uwagę możliwości ataku wroga przez Ardeny. O tym, jak bardzo się mylili, przekonali się boleśnie w maju 1940 roku.