Dwudziestolecie międzywojenne – powtórzenie wiadomości. Część 3
Agonia i nadzieja. Literatura polska po 1918Przejście do wolności z niewoli nie wszyscy [pisarze, przyp. red.] znieśli bez szwanku – jest tu jakaś analogia z aktorami filmu niemego, którzy nagle znaleźli się w świecie słyszalnym. Bądź co bądź o prawdziwym obliczu prozy stanowili u początku Żeromski, Reymont, Sieroszewski, Orkan, Daniłowski, Strug, Berent, Nałkowska, Przybyszewski... Zwróćmy więc uwagę na bardzo istotną okoliczność – człowiek kulturalny lat dwudziestych z jednej strony miał do czynienia z już wyzwoloną od serwitutówserwitutów narodowych poezją, z drugiej zaś z prozą wywodzącą się bez reszty z czasów niewoli i co za tym idzie – bardzo wzniosłych ideałów. Była to kombinacja wyjątkowo korzystna. A wśród prozaików pierwsze, pod każdym względem, miejsce należy się Stefanowi Żeromskiemu.
Źródło: Piotr Kuncewicz, Agonia i nadzieja. Literatura polska po 1918, t. 1, Warszawa 1993, s. 123.
Utrwalisz wiadomości dotyczące dwudziestolecia międzywojennego.
Omówisz dwa utwory prozatorskie wydane w okresie dwudziestolecia międzywojennego – Przedwiośnie Stefana Żeromskiego i Granicę Zofii Nałkowskiej.
Opiszesz wpływ zastosowania różnych rodzajów narracji na fabułę Przedwiośnia Stefana Żeromskiego.
Wskażesz, jaką funkcję w Granicy Zofii Nałkowskiej pełni inwersja czasowa.
Wyjaśnisz metaforyczne znaczenie tytułów Przedwiośnie i Granica.