Światowa powieść współczesna w dużej mierze oparta jest na dziełach wielkich egzystencjalistów, którzy na kartach swoich książek eksponowali wszelkie przejawy alienacji, życiowej pustki oraz niedoskonałości ludzkiej natury. Opisywali także dramatyczne (czasem wręcz beznadziejne, choć heroiczne) zmagania jednostki z bezkresem wolności oraz tajemnicy, którą jest istnienie, jak również z bezwzględnością zastanej. Doświadczenie dojmującej samotności wobec Boga (być może zbyt niepojętego, głuchego na cierpienie, a może nieobecnego czy wręcz nieistniejącego) oraz drugiego człowieka stało się centralnym punktem XX‑wiecznej prozy.