Na początku XII w. powstaje nowy typ zakonów. Jest to efekt odzyskania przez chrześcijan w wyniku pierwszej krucjaty władzy nad Ziemią Świętą. Na przełomie drugiej i trzeciej dekady XII w. w kręgach pobożnego rycerstwa zaangażowanego w ideę krucjatową zaczyna się szerzyć wizja stworzenia bractw zakonnych, które ułatwiałyby chrześcijanom z Europy Zachodniej pielgrzymowanie do miejsc świętych. Takie wspólnoty zakonne miały pomagać wiernym w podróży do Ziemi Świętej, zapewniać im tam bezpieczeństwo, a także prowadzić na terenie Jerozolimy (oraz wzdłuż szlaku pielgrzymowania) specjalne domy gościnne, zwane szpitalami.