W jaki sposób poezja nawiązuje dialog z dziełami sztuki? Czy uczy je rozumieć i wydobywać z nich ponadczasowe prawdy?

W wierszu Jarosława Iwaszkiewicza inspiracją do poetyckiej refleksji jest malarska wizja Sądu Ostatecznego Luki Signorellego, stworzona na przełomie XV i XVI wieku. Z kolei współczesny autor, Wojciech Wencel, odwołuje się do malarstwa holenderskiego artysty Jana Vermeera. Utwór Iwaszkiewicza W Orvieto pochodzi z tomu Inne życie wydanego w 1938 r. Klasycyzujący wiersz Wojciecha Wencla ze zbioru Oda na dzień św. Cecylii powstał w latach 90 XX wieku. Obaj ci autorzy w różny sposób usiłują przenieść prawidła wielkiego europejskiego malarstwa na język poezji. Tym samym wpisują się w żywy nurt klasycznej kultury Zachodu, której zasadą jest nie tylko owocny dialog pomiędzy twórcami różnych dziedzin sztuki i różnych epok, ale także przekonanie o ponadczasowym oddziaływaniu prawdziwie wielkich dzieł artystycznych.