– deklarował Gustaw Herling‑Grudziński. Zbiór pięćdziesięciu opowiadań, podobnie jak cała twórczość pisarza, ma charakter autobiograficzny. Grudziński przeplata fabułę każdego z nich epizodami z własnego życia. Fakty autobiograficzne nie stanowią jednak głównego przedmiotu narracji, a punkt wyjścia do rozważań filozoficznych i moralnych na uniwersalne tematy. Ten zabieg artystyczny widoczny jest już w pierwszym opowiadaniu Grudzińskiego – napisanej w 1958 roku Wieży, w której narrator na kanwie osobistego doświadczenia z czasów tuż po zakończeniu
II wojny światowej rozwija refleksję na temat sensu cierpienia i możliwości życia w całkowitej samotności.