R749DTtFgSJre
Obraz przedstawia trzy osoby. Znajdują się w ruinach murowanego budynku. Po prawej stronie ruiny obrasta drzewo.

„Nieszczęśliwy jest samotny wszędzie”. Problem samotności i cierpienia w Wieży Gustawa Herlinga‑Grudzińskiego

Giovanni Battista Piranesi (1720–1778), akwaforta z cyklu i>Starożytności Albano i Castel Gandolfo, ok. 1750. Sztychy Piranesiego ozdabiały ściany domku, w którym spędzał urlop narrator Wieży. Pisał o nich: „Kto widział bodaj raz w życiu jego sztychy, ten wie, że Piranesi gustował i potrafił z nich wydobyć akcent ciała odpadającego od kości”.
Źródło: domena publiczna.
Gustaw Herling-Grudziński, Włodzimierz Bolecki Rozmowy w Neapolu

Jestem narratorem większości moich opowiadań i występuję w nich osobiście.

1 Źródło: Włodzimierz Bolecki, Gustaw Herling-Grudziński, Rozmowy w Neapolu, Warszawa 2000, s. 99.

– deklarował Gustaw Herling‑Grudziński. Zbiór pięćdziesięciu opowiadań, podobnie jak cała twórczość pisarza, ma charakter autobiograficzny. Grudziński przeplata fabułę każdego z nich epizodami z własnego życia. Fakty autobiograficzne nie stanowią jednak głównego przedmiotu narracji, a punkt wyjścia do rozważań filozoficznych i moralnych na uniwersalne tematy. Ten zabieg artystyczny widoczny jest już w pierwszym opowiadaniu Grudzińskiego – napisanej w 1958 roku Wieży, w której narrator na kanwie osobistego doświadczenia z czasów tuż po zakończeniu
II wojny światowej rozwija refleksję na temat sensu cierpienia i możliwości życia w całkowitej samotności.

Twoje cele
  • Porównasz postać trędowatego z Wieży z biblijnym Hiobem.

  • Ocenisz postępowanie nauczyciela z Sycylii.

  • Wyjaśnisz, jaki sens nadają swojemu cierpieniu bohaterowie Wieży.

  • Zinterpretujesz, jak autor Wieży postrzega ludzki los.