Stefan Żeromski niejednokrotnie zaznał w życiu biedy oraz upokorzeń z nią związanych. Wiedział, ile trudu, wysiłku i szczęścia potrzeba, aby wyrwać się z kręgu społecznego wykluczenia. Jego twórczość stanowi wyraz buntu wobec niesprawiedliwości świata. Żeromski, kronikarz ludzkiej nędzy i upodlenia, w Ludziach bezdomnych oprowadza czytelnika po zatęchłych, ciemnych izbach zaludnionych przez miejską biedotę, fabrykach, gdzie niewiele uwagi zwraca się na zdrowie i bezpieczeństwo pracowników, czy wiejskich czworakach, w których umierają niedożywione chłopskie dzieci. Jak zauważa krytyk jego twórczości, Andrzej Strug: Nędza jest dla Żeromskiego zjawiskiem żywiołowym, którego pominąć nie można, gdy się opisuje życieNędza jest dla Żeromskiego zjawiskiem żywiołowym, którego pominąć nie można, gdy się opisuje życieNędza jest dla Żeromskiego zjawiskiem żywiołowym, którego pominąć nie można, gdy się opisuje życie.