Lizzie van Zyl miała pięć lat, gdy wybuchła wojna między Burami a Wielką Brytanią. Jej ojciec dołączył do jednego z oddziałów partyzanckich. Brytyjczycy w odwecie aresztowali jego rodzinę, w tym siedmioletnią wówczas córkę, i umieścili w obozie koncentracyjnym. Wszystkich potraktowano jako zakładników. Lizzie została oddzielona od matki, a ponieważ była córką buntownika, przyznano jej głodowe racje żywieniowe. Wkrótce też z powodu wycieńczenia i złych warunków zapadła na dur brzuszny. Chorą, straszliwie wychudzoną i przerażoną dziewczynkę zobaczyła Emily Hobhouse, brytyjska aktywistka, która właśnie przybyła do Afryki Południowej. [Lizzie] leżała na małym materacu w nagrzanym słońcem namiocie. Muchy krążyły wokół jej głowy. Była delikatnym, słabym dzieckiem, które wymagało dobrej opieki – pisała. – Trafiła jednak do obozowego szpitala, gdzie traktowano ją ostro. Brytyjski lekarz i pielęgniarki nie rozumieli jej języka, a ona nie mówiła po angielsku. […] Pewnego dnia zaczęła w przejmujący sposób krzyczeć: „Mamo! Mamo! Chcę do mamy!”.* Lizzie była jednym z wielu tysięcy dzieci, które zmarły z wycieńczenia w brytyjskich obozach koncentracyjnych w Afryce Południowej.

Indeks górny * tekst dostępny online: opinie.wp.pl Indeks górny koniec^{* tekst dostępny online: opinie.wp.pl}