Podsumowanie trwającego niemal dwa stulecia (1386–1572) panowania Jagiellonów na tronie krakowskim jest zadaniem trudnym. Dynastia ta przeżywała swoje wzloty i upadki, a konsekwencje podejmowanych przez władców decyzji rozciągnęły się na następnych kilka wieków. Spróbujmy więc ogarnąć spuściznę Jagiellonów, zadając pytanie nieco ogólne: co zdarzyło się dzięki ich panowaniu i co, być może, przetrwało do dziś? Z całą pewnością zawdzięczamy Jagiellonom unię polsko‑litewską, najpierw personalną, a potem realną, dzięki której powstała Rzeczpospolita Obojga Narodów – potężne państwo obecne na mapie Europy i świata niemal do końca XVIII wieku. Z Jagiellonami utożsamiamy rozkwit demokracji szlacheckiej oraz parlamentaryzmu stanowego, rozwój Akademii Krakowskiej, wybitne osiągnięcia polskiego renesansu w kulturze i nauce, jak również rozpowszechnienie wolności i tolerancji religijnej w dobie reformacji. W tym czasie państwo polsko‑litewskie stało się spichlerzem Europy, a na szlacheckie stoły trafiła ... włoszczyzna, które to warzywa sprowadziła królowa Bona Sforza.

Zapewne jednak najbardziej spektakularną cechą rządów tej dynastii była ekspansja terytorialna, możliwa dzięki zręcznej polityce dynastycznej oraz talentom dyplomatycznym i wojskowym, zwłaszcza Władysława II Jagiełły i Kazimierza IV Jagiellończyka. Triumf w bitwie pod Grunwaldem, a później ostateczne podporządkowanie sobie zakonu krzyżackiego, objęcie (wprawdzie tylko na kilkadziesiąt lat) tronów w Czechach i na Węgrzech stawiały państwo polsko‑litewskie w gronie mocarstw w XV i XVI wieku. O tym, że dziedzictwo tej dynastii oddziaływuje nawet na nas współczesnych, niech świadczy choćby działalność odnowionej przez Władysława Jagiełłę Akademii Krakowskiej (czyli współczesnego Uniwersytetu Jagiellońskiego) czy fakt, że patronką tzw. mostu Południowego w Warszawie została w 2021 r. Anna Jagiellonka – córka Zygmunta I Starego i ukochana siostra Zygmunta II Augusta, małżonka króla Stefana Batorego, królowa Polski.