Czy to nie ciekawe?

Zanim odpowiemy na pytanie, czym jest siła Lorentza, najpierw powiemy, kim był Lorentz.

Hendrik Antoon Lorentz (1853 - 1928) był fizykiem holenderskim, który w wieku zaledwie 49 lat został  uhonorowany nagrodą Nobla. Przez współczesnych mu fizyków był on uznawany za jednego z najwybitniejszych fizyków swojego czasu.

Lista jego dokonań jest długa: Rozwinął on teorię elektromagnetyzmu zaproponowaną przez Maxwella. Zapoczątkował teorię elektronową budowy materii, w tym przewodnictwa elektrycznego. Prowadził prace nad ujednoliceniem teorii zjawisk elektromagnetycznych i optycznych. Wyjaśnił zjawisko rozszczepienia linii widmowych w polu magnetycznym (zjawisko Zeemana). Niezależnie od Einsteina, w 1904 roku, podał wzory dla transformacji czasu i przestrzeni przy zmianie układu odniesienia, dziś znane jako transformacje Lorentza.

Hendrik A. Lorentz, uznany przez fizyków teoretyków za mistrza i lidera, był przewodniczącym pięciu kolejnych tzw. kongresów solvayowskich w latach 1911 - 1927, czyli naukowych konferencji koncentrujących się na kluczowych, otwartych problemach z zakresu fizyki i chemii, w których uczestniczyli najznamienitsi fizycy tamtych czasów. Kongresy te odbywały się w Brukseli i były organizowane przez Międzynarodowy Instytut Solvaya – ufundowany przez belgijskiego przemysłowca o tym nazwisku.

Pierwszy z tych kongresów odbył się jesienią 1911 roku. Tematem kongresu było Promieniowanie i kwanty. Lorentz postawił na nim zagadnienie stworzenia mechaniki mikroświata.

RThPwwhYt8OrU

Rys. a. Zdjęcie poglądowe przedstawia grupę naukowców siedzących przy stole i stojących za nim. Na pierwszym planie, na stole, widoczne są dokumenty w teczkach. Grupę stanowią mężczyźni i jedna kobieta.

Kiedy po szesnastu latach powstała upragniona mechanika mikroświata i podczas V Kongresu Solvaya (1927 r.) zaprezentowano interpretację kopenhaską mechaniki kwantowej, Lorentz wyraził swoje rozczarowanie słowami: „Straciłem przekonanie, że moja praca naukowa prowadziła do obiektywnej prawdy, i nie wiem, po co żyłem: żałuję tylko, że nie umarłem pięć lat wcześniej, gdy jeszcze wszystko wydawało mi się jasne”. Jakże gorzkie i odważne wyznanie!

Na szczęście nie jest prawdą, że Lorentz nie pozostawił po sobie żadnej spuścizny. Wniósł ogromny wkład do rozwoju elektrodynamiki i o malutkim elemencie jego prac w tej dziedzinie opowiemy w tym materiale.

R1WQy6SKlHN90

Rys. b. Zdjęcie poglądowe przedstawia pozowane ujęcie grupy naukowców. Kilkunastu naukowców siedzi na krzesłach, kilkunastu stoi za nimi. Grupę stanowią mężczyźni i jedna kobieta.