Marginesy rzeczywistości, peryferie języka. Świat poetycki Mirona Białoszewskiego
Ostatni wieczór z MironemCiekawość życia była jego namiętnością. […] Miron nie był z tych oglądaczy świata, którzy oglądają jak najwięcej, widząc mało, coraz mniej. Przez wiele lat oglądał mało, ale za to ile widział, jak widział! Jego uwaga dla rzeczywistości była darem, talentem, łaską, jakiej niewielu ludzi dostępuje. Kiedy […] po okresie wojennego miotania się w stałym zagrożeniu, uciekaniu, ocalaniu, przycupnął jako pustelnik wielkomiejski w swojej „grocie numerowanej”, jego doskonałość widzenia każdego drobiazgu osiągnęła szczyty fantazji, a zarazem precyzyjności.
Źródło: Helena Zaworska, Ostatni wieczór z Mironem, [w:] Miron. Wspomnienia o poecie, oprac. H. Kirchnerowa, Warszawa 1996, s. 350.
Mistrz słowa zafascynowany językiem nieporadnym; odkrywca świata w małym mieszkaniu w bloku. Miron Białoszewski rzucił wyzwanie obiegowemu przekonaniu o tym, że temat poezji powinien być poważny, a język poetycki – wykwintny.
Rozróżnisz środki artystyczne funkcjonujące na różnych poziomach systemu języka.
Wskażesz i nazwiesz środki artystyczne typowe dla stylu poetyckiego Mirona Białoszewskiego.
Sprawdzisz, w jakim celu Miron Białoszewski wykorzystywał gry językowe.