Konflikt syryjski, który wybuchł w marcu 2011 roku, jest najczęściej przedstawiany jako dalszy ciąg rywalizacji między muzułmańskimi wspólnotami religijnymi – szyitami i sunnitami. W rzeczywistości walki na tle religijnym miały głębsze podstawy. Obywatele cierpiący z powodu braku chleba i pracy oraz opresji władz wyszli na ulice, dążąc do obalenia autorytarnego prezydenta. Z czasem protesty przerodziły się w wojnę domową między siłami rządowymi a opozycją. Kolejną stroną konfliktu byli islamiści, którzy utworzyli w Syrii i Iraku samozwańczy kalifat, i Kurdowie dążący do większej autonomii. Cechą charakterystyczną konfliktu jest silne umiędzynarodowienie. Rząd wsparła m.in. Rosja i Iran, a opozycję – Stany Zjednoczone i Turcja. Pod względem liczby uciekinierów do całkowitej ludności kraju, przymusowe przemieszczenia ludności były niespotykane nigdzie indziej od czasów II wojny światowej. Do 14 marca 2020 roku Syryjskie Obserwatorium Praw Człowieka udokumentowało śmierć 384 tys. osób. Faktyczna liczba ofiar śmiertelnych tego największego współcześnie kryzysu humanitarnego jest duża wyższa i szacuje się ją na 586 tys.

Kształt Syrii powojennej będzie mocno uzależniony od woli politycznej aktorów światowych i regionalnych.