Przemowy Sędziego, Podkomorzego, Wojskiego w „Panu Tadeuszu” oprócz ich sensu edukacyjnego podkreślają charakterystyczną cechę kultury szlacheckiej, która była w dużej mierze kulturą słowa, kulturą wypowiedzi. Najważniejsze wydarzenie poematu „ostatni zajazd na Litwie”, było skutkiem krasomówczych walorów „wymowy sejmowej” Gerwazego. To jego umiejętności retoryczne sprawiły, że osiągnął zamierzony cel (zemsta za śmierć Stolnika) i szlachta, zamiast na Moskala, uderzyła
na Soplicowo.