Perspektywa, w ramach której filozofia jest nie tylko zbiorem teoretycznych sądów, ale także praktykowaną sztuką życia, istniała od jej początków. Z perspektywy tej wynikało dążenie do podporządkowania życia filozofa regułom, które wyprowadzał on z teoretycznego namysłu. Jedność filozoficznej teorii i życiowej praktyki miała być – w zamyśle starożytnych – drogą do szczęścia, co w ciekawy i wyrazisty sposób widoczne jest na przykład w szkole cyników. Szkoła cynicka odznaczyła się  w dziejach filozofii skromnym  dorobkiem teoretycznym, lecz zasłynęła z szokujących anegdot o życiu swoich mistrzów oraz bogatą praktyką codziennego życia, którą cynicy zaciekawiali i gorszyli sobie współczesnych. W. Galewicz nazywa Diogenesa, jednego z cyników, patronem prowokatorów i kontestatorówIndeks górny 111 Indeks górny koniec¹¹¹, I. Dąmbska nazywa cyników hippisami starożytnego świataIndeks górny 222 Indeks górny koniec²²². Warto więc się zastanowić, w czym dokładnie upatrywali szczęścia i jakie kroki zalecali do jego osiągnięcia.