Rolnictwo poszczególnych krajów różni się w zakresie jego cech przyrodniczych (rzeźba terenu, warunki klimatyczne, wodne i glebowe) oraz pozaprzyrodniczych (polityka rolna państwa, stan rozwoju społeczno‑gospodarczego, poziom wykształcenia i poziom degradacji środowiska). W wielu krajach rozwiniętych występuje niewielki odsetek osób zatrudnionych w rolnictwie, ponieważ wysokie plony osiąga się dzięki dużym nakładom kapitału, które wpływają na zwiększenie mechanizacji i automatyzacji produkcji rolnej. Wiele takich krajów cechuje się dużym stopniem towarowości rolnictwa, co oznacza, że znaczną część produkcji rolniczej przeznacza się na rynek krajowy i zagraniczny. Ponadto w strukturze takich produkcji dominuje kierunek zwierzęcy. Odmienna sytuacja występuje w regionach o niższym poziomie rozwoju. Charakterystyczny jest dla nich duży odsetek ludności utrzymującej się z rolnictwa. Tam, gdzie gęstość zaludnienia i stopień mechanizacji posiadają wysokie wartości, osiąga się znaczne plony, natomiast na obszarach, gdzie występuje niski udział środków ochrony roślin i nawozów, występuje rolnictwo tradycyjne, odznaczające się niższym poziomem produkcji.