I rozbiór Rzeczypospolitej skłonił zaborców do czasowego współdziałania, mimo że dzieliły ich liczne uprzedzenia i nierzadko sprzeczne interesy. Austria nie mogła pogodzić się z zagarnięciem Śląska przez Fryderyka II, króla Prus, i patrzyła podejrzliwie na rosyjską aktywność na Bałkanach. Z kolei Prusy nie chciały dopuścić do zrealizowania zamierzeń cesarzowej Marii Teresy i jej syna, późniejszego cesarza Józefa II, którzy planowali uczynić Bawarię dziedziczną posiadłością Habsburgów, a Wittelsbachom dać w zamian południowe Niderlandy.