Pamięć jako nośnik prawdy i budulec tożsamości pojawia się w wielu tekstach kultury, zarówno jako temat osobny, ale i temat wynikający z historii o prawie do wybaczenia, rozliczenia z przeszłością. Związane jest to z sytuacją, w której kaci i ofiary zmuszone były żyć obok siebie po zakończeniu II wojny światowej. Zresztą problem ten powraca do dziś w rozważaniach społeczno‑historycznych. Jest także obecny w sztuce Izabelli Cywińskiej pt. Saksofon. Zbudowana ona została w formie duodramu, w którym dwóch mężczyzn wspomina pewne traumatyczne doświadczenie z różnych perspektyw: ofiary i kata, a właściwie syna kata, dziedziczącego po ojcu odpowiedzialność za wojenne zbrodnie. Spotykają się w pokoju, a wspólna rozmowa zdaje się mieć dla nich charakter oczyszczający. Pozwala im na pogodzenie się z tragiczną przeszłością, ale i uratowanie od zapomnienia wydarzeń, w które zostali bezwzględnie wplątani.