Od czasów dekolonizacji Afryki – zwłaszcza po 1960 roku – coraz więcej osób przybywa z kontynentu afrykańskiego do Europy w celach osiedleńczych. W 2017 roku w krajach Unii Europejskiej mieszkało już 9,1 mln obywateli państw Afryki. Z tej grupy 5 mln osób pochodziło z Afryki Północnej (najwięcej z Maroka), a reszta – z Afryki na południe od Sahary. Są różne powody migracji do Europy: poszukiwanie pracy, zdobywanie wykształcenia, tworzenie rodzin. Ten ostatni był głównym powodem legalizacji obecności w Europie dla Afrykańczyków. W drugiej dekadzie XXI wieku nieudokumentowana migracja z Afryki – przeważnie odbywająca się niebezpieczną drogą wodną przez Morze Śródziemne – diametralnie wzrosła. W tej grupie znalazły się osoby, które według prawa międzynarodowego są uchodźcami ze względu na ryzyko prześladowań w kraju pochodzenia (np. Somalia), ale ich status nie został jeszcze uprawomocniony w kraju goszczącym. Wzrost nieuregulowanej imigracji jest m.in. efektem zaostrzenia polityki migracyjnej UE. Państwa europejskie coraz rzadziej udzielają Afrykańczykom pozwolenia na pobyt przed wjazdem. Tymczasem na skutek destabilizacji w regionie Sahelu, zmian klimatu, konfliktów zbrojnych powstały nowe szlaki migracyjne do Europy i zwiększyła się liczba migrantów. Coraz więcej osób ma  również finansową i logistyczną sposobność wyjazdu z krajów afrykańskich do Europy w celu spełnienia aspiracji życiowych.