Koncepcje poezji w XX‑leciu międzywojennym były skrajnie różne: od perfekcji stylistycznej oraz rygoru intelektualnego po twórczość pojmowaną jako efekt wewnętrznego objawienia. Na tych dwóch biegunach  można umieścić dwóch jakże odmiennych w swoich wizjach twórców: Tadeusza Peipera, twierdzącego, że artysta jest niczym architekt wprowadzający w chaos przestrzeni ład i porządek oraz Bolesława Leśmiana piszącego, że poeta [...] to po prostu człowiek, który widzi to, czego nie widzą inni1poeta [...] to po prostu człowiek, który widzi to, czego nie widzą inni.