W czasach, kiedy ulicami Paryża mogli obok Balzaka przechadzać najwięksi polscy romantycy i kiedy drukowano w Paryżu najwybitniejsze polskie dzieła epoki romantyzmu (Kordian Juliusza Słowackiego, 1834, Pan Tadeusz Adama Mickiewicza, 1834, Nie‑boska komedia Zygmunta Krasińskiego, 1835), Honoriusz Balzak wydał powieść obyczajową Ojciec Goriot i tym samym obok Stendhala (autora utworu Czerwone i czarne, 1830) stał się prekursorem nowej epoki wielkich XIX‑wiecznych powieści realistycznych. Czas, kiedy romantyzm ścierał się z realizmem, okazał się przełomowy dla francuskiej literatury i sztuki. Kiedy w 1855 roku malarz Gustave Courbet umieścił swoje obrazy w pawilonie nazwanym „Le realisme”, jako komentarz do niej napisał, że miano realisty zostało mu narzucone tak, „jak ludziom z 1830 narzucono miano romantyków”. Krytycy uznali go jednak za prekursora nowego kierunku w malarstwie, a pisarze tacy jak Balzak, choć uważani za romantyków, stworzyli nowy styl w literaturze – realizm.