Najpierw wyobraź sobie chaos, w którym nie ma nic stałego i powtarzalnego. Następnie świat idealny – bez żadnej skazy. Jednolity blask. Między jednym i drugim żyjemy my – ludzie. Zorganizowani w społeczeństwo, staramy się utrzymać równowagę. Wiemy, że patologia jest stanem nieuniknionym. To przecież tylko lustrzane odbicie normy. Z drugiej strony dążymy do „jasnej strony mocy”, w czym ma nam pomagać ład aksjonormatywny. Próbując go zrozumieć, poszukujemy odpowiedzi na pytanie o to, czym jest norma. Jednak wtedy natrafiamy na inne pytanie: W jakim sensie i w jakim stopniu my sami (i każdy z osobna) jesteśmy »normalni«?.