Czy to nie ciekawe?
Pod koniec XIX wieku wśród wielu naukowców panowało przekonanie, że fizyka jest nauką kompletną i bardzo niewiele zostało do zbadania. Znano, owszem, kilka efektów, których nie potrafiono wytłumaczyć na gruncie istniejących teorii, jednakże duża część środowiska fizyków traktowała je jako mało ważne problemy, które prędzej czy później znajdą wyjaśnienie pasujące do istniejącego obrazu świata. Wśród nierozwiązanych problemów było m.in. widmo promieniowania ciała doskonale czarnego.
Próbę wyjaśnienia rozkładu natężenia promieniowania emitowanego przez ciało doskonale czarne na gruncie fizyki klasycznej podjęli John Rayleigh i James Jeans. Doprowadziło to ich do wyrażenia, które dobrze opisywało kształt widma promieniowania ciała doskonale czarnego dla dużych długości fali, jednak zupełnie błędnie dla fal krótkich.
Poprawny opis rozkładu natężenia promieniowania ciała doskonale czarnego przedstawił Max Planck. Prawdziwą rewolucję zapoczątkowało jednak teoretyczne wyprowadzenie wzoru. Założenia, które przyjął Planck, doprowadziły do powstania nowego rozdziału w fizyce, z czasem nazwanego mechaniką kwantową.
W tym e‑materiale:
Dowiesz się, jaka jest postać prawa Plancka,
Poznasz założenia przyjęte przez Plancka,
Zrozumiesz, że założenia te były częściowo sprzeczne z ówczesną wiedzą,
Wyznaczysz wartość kwantu energii klasycznego oscylatora harmonicznego,
Zastosujesz równanie Plancka do wyznaczenia natężenia promieniowania ciała doskonale czarnego dla jednej długości fali.