W XX w. w filozofii polskiej pojawiła się postać na skalę światową. Roman Ingarden doktoryzował się w 1918 r. u Edmunda Husserla i uważał go za swojego mistrza. Przedmiotem dociekań Ingardena była ontologia, rozumiana jako badanie związków między ideami, niezależnie od twierdzeń o faktach. Wykorzystując metodę fenomenologiczną, Ingarden starał się rzucić nowe światło na zadawnione problemy epistemologii, estetyki i aksjologii. Jego najważniejszym dziełem był Spór o istnienie świata. Pytanie o to, jak istnieją przedmioty w świecie, sprowokowało go również do rozważań o tym, jak istnieje dzieło literackie. Jeżeli bowiem wszystkie idee konstruowane są przez poznający umysł, to skąd wiemy, które są fikcyjne, a które nie?