Za wstęp (okólniki)Ponad wszystkie wasze uroki -
Ty! poezjo, i ty, wymowo -
Jeden wiecznie będzie wysoki:. . . . . . . . . . . . . . . .
Odpowiednie dać rzeczy słowo!
Słynny cytat Norwida sprawia wrażenie prostej porady – mówić tak, by słowa były odpowiednie do tego, co opisują. Skądinąd sam Norwid uchodzi za jednego z najtrudniejszych polskich poetów. A więc mówić tak jak należy, nie oznacza wcale mówić zrozumiale. Język to przestrzeń nieskończenie bogata i złożona. Trzeba doświadczać wielkiej arogancji, by mieć poczucie, że się włada językiem. Można co najwyżej wykorzystywać jego fragment do własnych celów. Reguły gramatyczne i logiczne są dość uległe wobec ludzkiej woli: pozwalają się łamać, a mimo wszystko, nawet pokiereszowane, służą komunikacji. Czy warto zatem kłopotać się i poznawać te zasady? Język odżywia nasz ludzki umysł i duszę – poznawanie języka to bogatsze życie umysłowe i duchowe. Niekiedy to, czego dowiadujemy się o języku, pozwala nam precyzyjniej się wyrażać, kiedy indziej – łamać reguły, by oddać to, co je przekracza.
Dowiesz się, poprzez jakie błędy wypowiedzi stają się wieloznaczne.
Rozpoznasz i scharakteryzujesz błędy amfibolii, niedopowiedzenia, homonimii, nazwowe, ekwiwokacji, sprzeczności, egzemplifikacji i błędy wynikające z użycia wyrażeń okazjonalnych.
Odróżnisz supozycję prostą, formalną, materialną; podasz ich przykłady.
Scharakteryzujesz rolę niejednoznacznych wypowiedzi w poezji.