Życie jest tylko przechodnim półcieniem, nędznym aktorem, który swoją rolę przez parę godzin wygrwaszy na scenie w nicość przepada - powieścią idioty, głośną, wrzaskliwą a nic nie znaczącą. Te słowa wypowiada szekspirowski Makbet na wieść o śmierci swojej żony. Bohaterka innego dramatu - Ofelia – wygłasza emocjonalne kwestie, których nie rozumieją lub nie chcą rozumieć inni bohaterowie, bagatelizują słowa ukochanej Hamleta, a jednak tradycja kultury utrwaliła jej postać.

Jakie mechanizmy decydują o ciągłości tradycji literackiej, co sprawia, że współczesna Ofelia zaniepokojona, czy suknia nie pomięła się jest też częścią tej tradycji? Znajomość funkcjonowania aluzji literackiej pozwala czytelnikowi na świadome odbieranie sygnałów, które odsyłają do innego tekstu.