II Świątynia Jerozolimska, wybudowana z inicjatywy króla Judei Heroda Wielkiego, była prawdziwym cudem starożytnego świata. Budowla wprost olśniewała rozmachem. Władca zatroszczył się o każdy szczegół. Tysiąc kapłanów przeszkolono jako budowniczych, ścięto libańskie lasy cedrowe, sprowadzono drewno z wybrzeża. W kamieniołomach wokół Jerozolimy naznaczono i wycięto ogromne ciosane głazy z błyszczącego żółtego i niemal białego wapienia. Zgromadzono tysiąc wozów, lecz kamienie były gigantyczne […]. [Wewnętrzne sanktuarium z Arką Przymierza] było gotowe w dwa lata, ale cały kompleks nie został ukończony przez osiemdziesiąt. […] Świątynia Heroda była cała pokryta masywnymi płytkami ze złota i jak tylko wschód zajaśniał blaskiem, odbijało się od niego tak oślepiające światło, że patrzący musieli odwracać wzrok – tak opisał powstanie wspaniałej budowli współczesny historyk Simon Sebag Montefiore.

Rozpoczęte w 20 r. p.n.e. prace nad wzniesieniem nowej Świątyni zakończyły się dopiero ponad pół wieku po śmierci Heroda, w 62 r. n.e. To oznacza, że budynek przetrwał zaledwie kilka lat, zanim rzymscy legioniści w 70 r. n.e. doszczętnie go spalili.