Sztuki piękne i literatura, dążąc do poruszenia wyobraźni odbiorcy, posługują się różnymi środkami wyrazu. Poszczególne dziedziny operują odrębnymi językami,
 które służą artystycznej interpretacji rzeczywistości: literatura - słowem, malarstwo - plamą barwną, muzyka - zapisem nutowym. Często jednak zdarza się, że w obrębie dzieła oddziałującego na określony zmysł odbiorcy pojawiają się środki artystyczne oddziałujące na inne zmysły. Od czasu, kiedy w I w. p.n.e. Horacy w jednym ze swoich listów użył sformułowania Ut pictura poesis („Poezja powinna być jak malowidło”), malarstwo i literatura na różne sposoby próbują się do siebie zbliżyć. Jednym z nich jest wykorzystanie w utworze poetyckim środków, które mają uplastycznić opis. Przenikanie się sztuk, szczególnie literatury, malarstwa i muzyki, było charakterystyczne m.in. dla romantyzmu i Młodej Polski. Pisarze tych epok tworzyli obrazy literackie nasycone światłem i kolorami, uwrażliwiając odbiorcę na zmysłowy odbiór otaczającej go rzeczywistości.