Impresjonizm w malarstwie Leona Wyczółkowskiego

RL5d8BuwHmUZc1

Obraz przedstawia portret starszego mężczyzny. Jego twarz jest pociągła, broda spiczasta, nos wydatny. Mężczyzna ma wąsy. Nosi małe, druciane okulary. Ubrany jest w koszulę, krawat i kamizelkę. Na ramiona ma zarzucony płaszcz. Na głowie ma złożoną czapkę.

Leon Wyczółkowski urodził się
11 kwietnia 1852 r. w Hucie Miastowskiej koło Siedlec.

Edukację artystyczną rozpoczął w 1869 r. w warszawskiej Klasie Rysunkowej. Naukę kontynuował w Akademii Monachijskiej, a następnie w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Matejki. W roku 1879 osiadł na rok we Lwowie, potem przeniósł się do Warszawy i mieszkał tam do 1883 r. W kolejnych latach przebywał na Ukrainie, gdzie tworzył realistyczne pejzaże. W 1895 r. artysta powrócił do Krakowa i podjął pracę w Szkole Sztuk Pięknych. Odbył liczne podróże do Francji, Hiszpanii, Anglii, Szkocji i Holandii. Okres I wojny światowej spędził w Warszawie i Krakowie. W latach 1918‑1929 mieszkał w Krakowie, skąd wyjeżdżał często do swego majątku w Gościeradzu k. Bydgoszczy. W 1929 przeniósł swą pracownię do Poznania. W 1934 r.  objął stanowisko profesora grafiki w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zmarł 27 grudnia 1936 r.  w Warszawie.

Jako artysta wyróżniał się stosowaniem różnych technik malarskich i bogatą tematyką. Początkowo doskonalił się w zakresie malarstwa olejnego, następnie zainteresował się rysunkiem pastelami, uprawiał grafikę. Podejmował w swej twórczości tematy historyczne i religijne. Interesował się także najnowszymi prądami artystycznymi, utrzymywał kontakty ze środowiskiem malarzy symbolistów, m.in. Jackiem Malczewskim i Witoldem Pruszkowskim. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmują pejzaże tatrzańskie, które wykazują związki z impresjonizmemimpresjonizmimpresjonizmem. Pragnął oddawać wizualne wrażenia, uchwycić zmienność aury. Malował także krajobrazy włoskie i hiszpańskie, w tym widoki morza. Mistrzostwo osiągnął w sztuce portretowej. Jego dorobek obejmuje również piętnaście tek graficznych, w których znalazły się krajobrazy Tatr, Litwy, Ukrainy oraz pejzaże miejskie.

Wyznaczniki impresjonizmu malarskiego

R1AsabPTGWsze

Obraz przedstawia fragment lasu. Między pniami drzew jest poszycie leśne porośnięte różnymi roślinami. Na drugim planie jest gęsty las.

Elementy impresjonistyczne w poezji Kazimierza Przerwy‑Tetmajera

RjR5VWNJdScih1

Zdjęcie przedstawia portret mężczyzny w średnim wieku. Mężczyzna ma pociągłą twarz. Cienie pod oczami. Ma starannie ostrzyżoną brodę i niewielkie wąsy. Ubrany jest w garnitur. Na głowie ma kapelusz.

Kazimierz Przerwa‑Tetmajer urodził się w 1865 r. w Ludźmierzu, zmarł w 1940 r. w  Warszawie. Był jednym z najbardziej znanych młodopolskich poetów. Pierwsze wiersze zaczął pisać jeszcze jako student wydziału filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1894 r. wyjechał za granicę i przez kilka miesięcy pracował jako sekretarz ordynata Adama Krasińskiego w Heidelbergu. Od tego czasu często podróżował, co Stanisław Wyspiański uwiecznił w Weselu, portretując poetę jako „Pana, żurawca”. Między wyjazdami przebywał głównie w Krakowie i Zakopanem, a po I wojnie światowej zamieszkał w Warszawie, gdzie pozostał do końca życia.

Już w pierwszym zbiorze jego Poezji (1891) znalazły się utwory obrazujące uczuciowość modernistów. Bankructwo idei dekadentów stało się motywem przewodnim wielu wczesnych wierszy Tetmajera. Najsłynniejsze utwory poety znalazły się w kolejnych zbiorach tytułowanych Seriami. W Serii II (1984) i w dwóch następnych (1898, 1900) znajdujemy utwory mówiące o sposobach ucieczki od pesymizmu końca wieku. Są wśród nich erotyki, wiersze poświęcone sztuce, cykl liryków tatrzańskich, liryki włoskie. W wierszach zdominowanych przez poetykę symbolistyczną pojawiały się także elementy poetyki impresjonistycznej oraz parnasistowskiej. Miłość, sztuka i góry to trzy motywy przewodnie twórczości Tetmajera. Fascynacja nimi była widoczna zarówno w jego twórczości poetyckiej, prozatorskiej, jak i publicystycznej. Zauroczenie Tatrami i życiem ich mieszkańców odbiło się w cyklu pisanych gwarą góralską opowiadań Na skalnym Podhalu. Sztuce i życiu artystów poświęcił Tetmajer kilka powieści. W jego dorobku twórczym są także dramaty, z których najbardziej znany w epoce był, napisany jako pierwszy, Zawisza Czarny (1901).

Indeks górny Oprac. na podst. Tetmajer Kazimierz, Przerwa, [hasło w:] J. Bajda, M. Łoboz, Młoda Polska, Wrocław 2004, s. 153‑155. Indeks górny koniec^{Oprac. na podst. Tetmajer Kazimierz, Przerwa, [hasło w:] J. Bajda, M. Łoboz, Młoda Polska, Wrocław 2004, s. 153‑155.}

Wyznaczniki impresjonizmu poetyckiego

Słownik