Początek XIX wieku to koniec dominacji mecenatu arystokracji (świeckiej i kościelnej) w sztuce. Wkraczająca na scenę dziejów burżuazja nie chciała oglądać portretów szlacheckich bohaterów, ich bitew i polowań oraz portretów świętych w naturalnych proporcjach. Miała różne gusty i pragnienia. Upadł więc kanon jedynego, klasycznego wzorca, w którym malarstwo kopiowało rzeczywistość i było tym lepsze im wierniej oddawało szczegóły. Artysta odzyskał wolność i coraz śmielej odwoływał się do wyobraźni. Ostatecznie od wiernego kopiowania rzeczywistości uwolniła go fotografia. To ona zaczęła przedstawiać świat takim, jaki jest. Pierwszy krok zrobili romantycy. Aby opowiedzieć o swoich emocjach i wzmocnić siłę przekazu, zaczęli posługiwać się symbolami. Za nimi poszli impresjoniści i postimpresjoniści – świat ich wyobraźni był pełen nienaturalnych kształtów i kolorów. Mieszczańscy i burżuazyjni odbiorcy z początku przyjęli to źle. Dziś dzieła impresjonistyczne należą do najdroższych na świecie.