Istnieją w kulturze motywy, które przez stulecia oddziałują na wyobraźnię i stanowią źródła sporów. Jednym z nich jest opowieść o krainie zwanej Atlantydą, umieszczona przez Platona w dwu dialogach – Timajosie i Kritiasie. W ślad za Platonem głos w sprawie Atlantydy zabierali starożytni i współcześni historycy, filozofowie, geografowie, mitoznawcy, literaci, a także poszukiwacze pozostałości kosmicznych cywilizacji. Historia Atlantydy weszła do zasobów kultury jako przedmiot dociekań naukowych, motyw literacki i filmowy, pierwowzór wielu utopii, kanwa gier komputerowych.

Warto w pierwszym rzędzie zapytać o sens, jaki Platon wiązał z podjęciem historii Atlantydy i sprzęgnięciem jej z historią Aten. W jakim celu filozof wymyślił obie opowieści lub sięgnął po nie, jeśli – co jednak jest mało prawdopodobne – były one obecne już wcześniej w kulturze greckiej? Platon nie był po prostu opowiadaczem mitów czy przypowieści, ich obecność w jego dziełach ma na ogół wyraźny sens filozoficzny i pedagogiczny. Czy taki sens da się odczytać w historii Atlantydy? A jak wygląda problem współcześnie? Czego oczekujemy sięgając do mitycznych motywów przeszłości?