Przed wybuchem I wojny światowej w przytułku dla bezdomnych w wiedeńskiej dzielnicy Meidling często bywał pewien mężczyzna. Zawsze ubrany w długi, znoszony płaszcz, na głowie nosił czarny melonik, spod którego wyglądała wychudzona twarz i wygłodzone oczy. Mężczyzna ów zwykle trzymał się na dystans, z niewieloma osobami wchodził w bliższe relacje. Utrzymywał się z malowania widoków Wiednia i sprzedawania ich jako pocztówek. Ale interes jakoś mu nie szedł. Gdy zarobił trochę pieniędzy, wybierał się do cukierni, zamawiał ciastko z kremem, czytał gazety i debatował o polityce. Nim minęło dwadzieścia lat, człowiek ten stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych polityków w Niemczech, a po upływie kolejnych dziesięciu – w całej Europie.