Literackie przedstawienia śmierci w średniowieczu wywodziły się z pism i kazań kościelnych ukazujących marność życia doczesnego. Jednym ze sposobów wpływania na wyobraźnię odbiorców było bezwzględne obrazowanie potworności rozkładu ciała. Oddychający morowym powietrzem ludzie średniowiecza zwracali swoje myśli ku wieczności tym bardziej, że realistyczne obrazy śmierci towarzyszyły im na co dzień. Upostaciowieniem śmierci bywał jeździec Apokalipsy albo szkielet z kosą. Czasami była też przedstawiana jako postać kobieca, np. w  średniowiecznej Rozmowie mistrza Polikarpa ze Śmiercią. Odmalowana tam postać jest blada, chuda, nie ma warg i nosa, połyskuje kośćmi. To jeden z najbardziej groteskowych portretów śmierci w polskiej literaturze.