9 września 1976 r. w Chinach nastała żałoba. Po kilku dziesięcioleciach dyktatorskich rządów zmarł towarzysz Mao Zedong. Jego zwłoki spoczęły w ogromnym mauzoleum na największym chińskim placu Tiananmen (Niebiańskiego Spokoju) w Pekinie.

Tymczasem w kraju rozpoczęła się bezpardonowa walka o schedę po Wielkim Sterniku. Pełnię władzy próbowała przechwycić „banda czworga”: wdowa po Mao Jiang Qing wraz z trójką potężnych działaczy Komunistycznej Partii Chin z Szanghaju (KPCh). Zdobyli oni dominujące wpływy w Chińskiej Republice Ludowej (ChRL) jeszcze pod koniec życia schorowanego Mao, teraz zaś dążyli do przejęcia całej władzy.

Poczynania Jiang i jej stronników budziły jednak silny opór społeczny. Huo Guofeng, przewodniczący KPCh i następca Mao, nakazał aresztować członków „bandy czworga”. Wszyscy zostali później skazani na kary długoletniego więzienia. Czołową pozycję w Chinach zajął zaś prześladowany pod koniec rządów Mao, a niezwykle popularny i szanowany komunistyczny działacz Deng Xiaoping. Swoją dominującą pozycję w Chinach Deng zachował do śmierci w 1997 r., mimo że pod koniec życia formalnie pełnił już tylko funkcję… przewodniczącego Chińskiego Stowarzyszenia Brydżowego.