Szacuje się, że w 1921 r. Polska liczyła ponad 27 mln mieszkańców, zajmując pod tym względem szóstą pozycję w Europie, a pod koniec sierpnia 1939 r. około 34,8 mln obywateli. Dwie trzecie z nich mieszkało na wsi i to wieś wypracowywała większość produktu krajowego – w 1938 r. w przeliczeniu na osobę wnosił on blisko połowę tego osiągniętego przez Niemcy czy Francję. Problemem było nie tylko niskie uprzemysłowienie, ale i struktura gospodarstw rolnych: mniej niż 1 procent z nich miało powyżej 50 hektarów powierzchni. Dominowały gospodarstwa małe, z których utrzymywało się zbyt wiele osób.

II Rzeczpospolita była państwem wielonarodowym - jeden na trzech obywateli nie był etnicznie Polakiem, w dodatku spora grupa nie chciała się tak określać. Z drugiej strony np. Żydom, którzy do asymilacji i przyjęcia polskiego obywatelstwa dążyli, takiego prawa odmawiano. Natomiast niepolską ludność tzw. kresów wschodnich postrzegano jako nieukształtowaną narodowo i poddawano polonizacji. Miało się to okazać tragiczną w skutkach pomyłką w czasie II wojny światowej.