Chaos czy ład? Przekraczanie granic czy umiejętność zachowania umiaru? Poleganie na emocjach czy na intelekcie? Między takimi dylematami staje czytelnik, gdy ma określić przesłanie poezji Leopolda Staffa. Z jednej strony podmiot liryczny tomu Sny o potędze – niczym Dionizos – jawi się jako ktoś żywiołowy, emocjonalny, skory do gwałtownych czynów. Z drugiej – liryce tej blisko do klasycznej wizji piękna, jest harmonijna i idealna niczym grecki bóg Apollo. Między tymi dwiema skrajnościami mieści się poetycka wyobraźnia Staffa.