Lengyel, magyar – két jó barát, együtt harcol, s issza borát – to historyczne powiedzenie, które występuje zarówno w języku węgierskim, jak i polskim, oznacza: „Polak, Węgier – dwa bratanki, i do szabli, i do szklanki”. Przysłowie to świadczyć ma o historycznej zażyłości i bliskości narodów polskiego oraz węgierskiego. Biorąc jednak pod uwagę pochodzenie etniczne, pradawne plemiona węgierskie nie miały nic wspólnego ze Słowianami. Ich relacje rozwinęły się dopiero przy okazji ekspansji i najazdów.

Pierwotnie zamieszkujący tereny Węgier Celtowie zostali podbici w I w. p.n.e. przez Rzymian, którzy założyli nad Dunajem prowincję o nazwie Panonia. Po upadku Rzymu obszar ten był we władaniu Hunów, Wandalów, Gepidów i Awarów. Na początku IX w.  teren ten opanowali Słowianie – powstało państwo wielkomorawskie. Dopiero pod koniec IX w. ziemie najechali węgierscy Madziarzy pod wodzą Arpada.