Istnieją tacy twórcy, dla których codzienność jest najważniejszą pożywką dla sztuki. Z pozoru zabawni i łatwi w odbiorze, przy głębszej analizie ukazują skomplikowane i niejednoznaczne oblicze. W istocie ich oryginalna, a przy tym łatwa do zlekceważenia metoda twórcza wychodziła naprzeciw nowemu spojrzeniu na rzeczywistość. Z jednej strony jest to ich wielka siła, a z drugiej – przekleństwo. Zarówno Miron Białoszewski, jak i Andy Warhol wielokrotnie byli przez współczesnych im krytyków sztuki kwitowani wzruszeniem ramion. Żaden z nich jednak nie odszedł od obranej przez siebie drogi. Czy można ich ze sobą porównać?