Nietzsche nie przepadał za masami ludzkimi. Jako skończony samotnik w zasadzie zawsze był wierny słowom Horacego: odi profanum vulgus et arceo („gardzę bezrozumnym tłumem i unikam go”). Skrajna niechęć wobec „tłumu”, „mierzwy”, „gawiedzi” czy „motłochu” odcisnęła się na jego filozofii, znajdując w niej solidne, filozoficzne uzasadnienie. Stała się także podstawą jego immoralizmu, a więc etyki ekskluzywnej, skierowanej tylko do ludzi mądrych, wybitnych, ponadprzeciętnych.