Zarówno Mahatmie Gandhiemu (1869–1948), jak i Nelsonowi Mandeli (1918–2013) bezsprzecznie należy się poczesne miejsce w panteonie najbardziej charyzmatycznych i wpływowych postaci XX w. Pierwszy poprowadził Indie do niepodległości uzyskanej w 1947 roku. Drugi natomiast, jako przywódca walki z segregacją rasową w Republice Południowej Afryki, stał się ikoną zmagań o równość między ludźmi, niezależnie od ich koloru skóry. Biografie obydwu przywódców zawierają zaskakująco dużo podobieństw. Gandhi i Mandela przyszli na świat w stosunkowo zamożnych i wpływowych rodzinach. Obaj zdobyli wykształcenie prawnicze, a dorosłe życie poświęcili walce o sprawiedliwość społeczną, co kosztowało ich wiele lat spędzonych w więzieniach. Obaj ostatecznie zasłużyli sobie na ogromny szacunek ze strony współobywateli: Gandhiemu współobywatele nadali przezwisko „Mahatma”, co znaczy „Wielki Duch”. Często jednak nazywano go po prostu „Bapu” – „Ojciec”. Do Mandeli przylgnęło natomiast określenie „Tata”.

Pomimo wielu biograficznych podobieństw obydwu mężów stanu różniła kwestia wyboru metod, jakimi zamierzali osiągnąć swoje cele polityczne. Gandhi bezwarunkowo wyrzekał się stosowania przemocy. Mandela początkowo obrał podobną drogę, z czasem jednak zmienił zdanie, dopuszczając użycie siły. Zmagania polityczne, które prowadzili Gandhi i Mandela – mimo przyjęcia odmiennych metod, zostały zwieńczone sukcesem. I chociaż obaj stali się postaciami pomnikowymi to warto pamiętać, że według niektórych historyków koncepcja non‑violence (niestosowania przemocy) Gandhiego miała szansę sprawdzić się w warunkach imperium brytyjskiego, przestrzegającego mimo wszystko pewnych standardów respektowania praw człowieka. Mandeli natomiast zarzucić można zażyłe kontakty z dyktatorami takimi jak Kadafi czy Fidel Castro. Ponadto jako prezydent nie zdołał zapanować nad falą przemocy, która urosła w RPA do rozmiarów prawdziwej plagi.