Brak autentyczności w relacjach międzyludzkich, o którym mówi Adam Stanisław Naruszewicz w cytowanym fragmencie satyry Wiek zepsuty, jest jedną z ludzkich słabości, skazą towarzyszącą nam od zarania dziejów. Wady należy piętnować i można to robić na kilka sposobów – na poważnie, pisząc rozprawy analizujące ułomności człowieka lub publikując dzieła, w których bohaterowie stawiani są za wzór cnót i szlachetności. Ale można jeszcze inaczej – przedstawić ludzkie słabości w sposób komiczny, przejaskrawiony, czyli tak, aby wzbudzały śmiech i tym samym wywoływały poczucie wstydu. Taki sposób ukazywania ułomności człowieka stosowali często oświeceniowi twórcy, a gatunkiem, który pozwalał na komiczne ujęcie charakteryzowanej wady, była satyra.