Wyjątkowo zróżnicowane są opinie, którymi czytelnicy i komentatorzy obdarzali Nicollo Machiavellego. H. Estienne pisał około roku 1590, że autor Księcia był hańbą Florencji, zaś Leo Strauss – już z perspektywy czterystuletniej – że był założycielem nowożytnej filozofii polityki. Pierwsze wydanie Księcia ukazało się w 1532 roku „z przychylności i przyzwolenia” papieża Klemensa VII, ale w 1559 książka znalazła się na kościelnym indeksie ksiąg zakazanych. Jednak niejednoznaczność ocen świadczy zapewne o oryginalności Księcia na tle klasycznego dorobku filozofii polityki. Widać to w ocenie pisarstwa Machiavellego sformułowanej przez F. Bacona: Powinniśmy być wdzięczni Machiavellemu i podobnym mu pisarzom, którzy otwarcie i bez niedomówień piszą o tym, jak ludzie postępują, a nie jak postępować powinni.

Czy więc Machiavelli był demonem polityki, czy też po prostu zwrócił uwagę nie na to, co powinno się w niej wydarzać, tylko na to, co wydarza się faktycznie? Rozstrzygnij samodzielnie.