Saksonią, należącą do największych księstw Rzeszy, od pierwszej ćwierci XV w. rządziła dynastia Wettinów. Stulecie później elektor saski poparł luteranizm i stanął na czele antycesarskiego Związku Szmalkaldzkiego. Z kolei w XVII w. Sasi lawirowali między Habsburgami a obozem antycesarskim, przez niemal całą wojnę trzydziestoletnią zachowując neutralność, poza krótkim okresem, gdy przyłączyli się do koalicji antyhabsburskiej pod naciskiem Szwedów. Jednak kiedy tylko pozycja tych ostatnich się zachwiała, elektor zawarł pokój z cesarzem, zyskując jego względy.

Unia personalna z Rzecząpospolitą oznaczać mogła dla Saksonii dalszy wzrost znaczenia, i to już nie tylko w skali niemieckiej, lecz także międzynarodowej. Mając to na uwadze, pretendujący do tronu polskiego August II zdecydował się na konwersję na katolicyzm.